δεκαεπτά και πάμε

Βάδισμα και στάση
φύλλα από τα δένδρα του πάρκου απλωμένα και χώμα
είμαι εκεί η πορφύρα με πήγε
και σπάει το ηλίθιο βλέμμα μου
και πόσο πολύ θέλω να συντριβεί
και πόσο θέλω να σπάσει
γελούσαμε και εγώ παρτάλι
πάντα νύχτα
απέναντι η κούνια σε μονή αλυσίδα να κοροιδεύει
και όταν τσιμπήθηκα και άνοιξαν τα ρουθούνια μου
μοιραστήκαμε το οξυγόνο
το αίμα έτρεχε πρώτη φορά έτσι
και λίγο πιο μετά θα τρέξει κιάλλο
και αρχίσαμε
και χωριστήκαμε
και κάτι κάνουμε τώρα
πιο βουβοί
πιο αποδεκτοί
κάτι θα μου σπάσει τις φλέβες πάλι
ή θα το κανω εγώ