στο τέλος

Ρίχνω το παλιοκούρελο και το σώμα μένει ακάλυπτο
στίχοι στον πρώτο ενικό ξανά
ο εγωισμός μου και ο αυτισμός μου
και η υπομονή μου η εμμετική σαν αρετή
άσχημοι στίχοι και μιζέρια
ρουθούνια ανοιχτά ζητούν την κρύα μυρωδιά του χειμώνα
που τρυπάει τα πνευμόνια μου και σκίζει τη σάρκα
μια φωτιά που με κάνει κάρβουνα
και όλα σπάνε και χύνονται σαν αίμα
και δεν νιώθω τα κόκκαλα
γνώριμος παλιός πόνος στα στήθη
σουβλιές χάδια και δεν με ενδιαφέρει
βλέπω το χώμα σαν να ήταν χθες
και η βλάστηση να με τραβά
μια ησυχία βαρυχειμωνιά
μια άπνια αλήθειας
με βαθιά ανάσα το βάδισμα
ο δρόμος μας το τέλος