αίματα

Κομματιασμένη ψυχή σε αφήνω να ματώσεις
χάνω αίμα και ζαλίζομαι, δείλιασα καιρό
η φλόγα πυρωμένα μοναχικά κάρβουνα
καιρός καλός για πυρκαγιές
και το αίμα πόσο αγαπημένη γεύση και μυρωδιά
η όμορφη ανοησία και αυτοκαταστροφή
η ύβρις και το άλμα στο συρματόπλεγμα
και να χάνω αίμα
και αναπνοές στα όρια
δολοφονημένη αιμοραγία που με ψάχνει ξανά

στο τέλος

Ρίχνω το παλιοκούρελο και το σώμα μένει ακάλυπτο
στίχοι στον πρώτο ενικό ξανά
ο εγωισμός μου και ο αυτισμός μου
και η υπομονή μου η εμμετική σαν αρετή
άσχημοι στίχοι και μιζέρια
ρουθούνια ανοιχτά ζητούν την κρύα μυρωδιά του χειμώνα
που τρυπάει τα πνευμόνια μου και σκίζει τη σάρκα
μια φωτιά που με κάνει κάρβουνα
και όλα σπάνε και χύνονται σαν αίμα
και δεν νιώθω τα κόκκαλα
γνώριμος παλιός πόνος στα στήθη
σουβλιές χάδια και δεν με ενδιαφέρει
βλέπω το χώμα σαν να ήταν χθες
και η βλάστηση να με τραβά
μια ησυχία βαρυχειμωνιά
μια άπνια αλήθειας
με βαθιά ανάσα το βάδισμα
ο δρόμος μας το τέλος

ιστορίες

Ασπρόμαυρα χώματα και τσιμέντα
νεκροταφείο ατέλειωτο
αποτρόπαια πλάνα σε σπάνιο φιλμ
ένας λόφος λίπασμα για ένα τριαντάφυλλο λευκό
κτηνοβασίες και ρωμαικά όργια
εμετός με ακριβά αρώματα
κοιτάνε απτο παράθυρο της χαμοκέλας
στη καρέκλα που τους άρεσε να κοιτάνε και να κρύβονται
σκελετομένες φιγούρες και οι άλλοι
που πατήσαν στα πόδια τους όρθιοι και κοιτάξαν στα μάτια
και πιο κάτω κάτι ξυπόλυτοι ρομαντικοί
αγκαλιά είναι και κλαίνε
ο Συγγραφέας φαίνεται να γράφει επίλογο σκληρό
και το βιβλίο φτάνει στο τέλος

φύση

Μανουάλια και φρικτές κραυγές
αγωνία των πιστών προσκυνούν με φόβο
ήρθαμε για να γίνουμε αιρετικοί με κόντρα τον απόλυτο τρόμο
ζωή με χλεύη και απίθανη η προσαρμογή
μπορεί απλά να έτυχε
δεν το πιστεύω μάλλον φταίει ο αλλόκοτος τρόπος που αισθάνομαι
μέσα στο πέρασμα που δοξάζετε ο δαίμονας
κλέβω μερικές αιρετικές επαφές και αγγίγματα
τόσες όσες για να κουτσαίνω μέχρι να βρω το κουράγιο
ή μέχρι να με βρει αυτό
η εκκλησία δεν ταιριάζει με την ανωμαλία μου
και ας πιάνω κουβέντα με τους πιστούς
διάθεση πάντα για αποσύνθεση
λογική, αξία υπερτιμιμένη
λογική ο ιερέας της εκκλησίας
βγαίνω στο προαύλιο να πάρω μια ανάσα μόνος  για δέκα λεπτα

χαρακιά

Έσπασα μόνος μου και κρυμμένος
δεν κρύβω τίποτα αλλά όλα τα κάνω  στα σκοτάδια
και κανείς δεν είδε ούτε άκουσε
ούτε εσύ που όλα τα βλέπεις και τα ακούς
το παιχνίδι μας το πρώτο κρασί
το μικρό μπαλκονάκι και οι αγγαλιές
με σκοτώνω κάθε φορά
λαχτάρα να βρω τη δύναμη
να σπάω και να γκρεμίζομαι
και όλο κάτι μου φταιει
πήγαμε μακριά
ελπίζω να με συγχωρέσεις που στις λέξεις είμαι κακός
έσπασα και θα σπάσω χειρότερα
το τέρας αιμοραγεί
δεν θέλω να δέσω την πληγή
και χανω τις λέξεις ξανά

τελευταίο χαμόγελο

αποχωρώ από το όρθιο κουφάρι
ένα θολό κάδρο
κάποια λίγα ζεστά χρώματα
ίσως να φυσάει και λίγο
μπορεί όσο χρειάζεται
νιώθω κρύο, δεν κρυώνω τώρα
τα χείλη φτιάχνουν το τελευταίο χαμόγελο
το πιο αληθινό
τα δευτερόλεπτα που περνούν
τόσο διαφορετικά
κάθε στιγμή λιγότερος φόβος
ανάσες καινούριες
πέρα απτον νου μου εικόνες
χλόη και γη
και θέλω να δω αυτό που αγαπάω
και θέλω να δω αυτό που αρνούμε
και θέλω να δω αυτό που χάνω
που έσβησα και που πόνεσα

 

δεκαεπτά και πάμε

Βάδισμα και στάση
φύλλα από τα δένδρα του πάρκου απλωμένα και χώμα
είμαι εκεί η πορφύρα με πήγε
και σπάει το ηλίθιο βλέμμα μου
και πόσο πολύ θέλω να συντριβεί
και πόσο θέλω να σπάσει
γελούσαμε και εγώ παρτάλι
πάντα νύχτα
απέναντι η κούνια σε μονή αλυσίδα να κοροιδεύει
και όταν τσιμπήθηκα και άνοιξαν τα ρουθούνια μου
μοιραστήκαμε το οξυγόνο
το αίμα έτρεχε πρώτη φορά έτσι
και λίγο πιο μετά θα τρέξει κιάλλο
και αρχίσαμε
και χωριστήκαμε
και κάτι κάνουμε τώρα
πιο βουβοί
πιο αποδεκτοί
κάτι θα μου σπάσει τις φλέβες πάλι
ή θα το κανω εγώ

κουτσό τανγκό

Έλεγες ότι δεν μπορείς να με δεις
δώσμου το χέρι σου να σε κρατήσω
θα πέσεις αν πατάς μόνο στο ένα πόδι εξάλλου
και γω στο ένα πατάω, δεν χρειάζεται να το μάθεις
τώρα μπορεί και να το έμαθες
σου άρεσε το κόκκινό μου και είδες και τα γκρι
μου άρεσε ο χορός με τις λέξεις και τις σκέψεις
και τα δυο δόντια απτα χείλη όταν γελάς με κάτι
με είδες ως εκεί που δεν έχει φτάσει κανείς
όμορφο κουτσό τανγκό